Ferrari reed op de eerste en tweede plaats rond voor een opgewonden thuispubliek. De C126C2's van Pironi en Villeneuve reden hun ronden op weg naar de finishvlag. Alles ging goed. De auto's van Renault waren, zoals gebruikelijk, al lang geleden uitgevallen en omdat de teams van de FOCA de race boycotten, wees alles erop dat Ferrari een dubbelslag zou slaan.
De auto's van Ferrari waren zelfs zó superieur, dat het team haar coureurs snelheid liet terugnemen voor het honderdduizend koppen tellende publiek. Het team wilde een gecontroleerde processie naar de finishvlag, waarbij beide auto's elkaar leken te bestrijden. Met nog een paar ronden te gaan, leek het erop alsof elk van beide coureurs kon winnen. En daar ging het dus mis. Want Gilles ging ervanuit dat het gevecht dat Pironi met hem aan was gegaan, inderdaad voor de show was en niet voor de overwinning. Maar Pironi dacht daar anders over en deed zijn best de race te winnen.
Elke keer als Pironi het voor elkaar kreeg zijn 126C2 langs die van Villeneuve te wurmen, voerde hij het tempo op, waardoor hij zijn teamgenoot dwong te volgen. Als dit inderdaad een show was voor de fans, leek niemand dat verteld te hebben aan de winnaar van Le Mans van 1978.
Didier deed feitelijk niets verkeerd, want het team van Ferrari had laten weten dat de coureurs het tempo eruit moesten halen. Ferrari had niet gezegd wat de volgorde van de twee coureurs moest zijn. Dan hadden ze namelijk op het pitbord het volgende moeten zetten:
Maar dat bericht kwam nooit. Het enige wat Ferrari liet zien, was:
Maar wat het team daar precies mee bedoelde, is nooit echt duidelijk geworden.
En toen brak de laatste ronde aan. Villeneuve lag een paar autolengtes voor, maar Pironi wist hem in Tosa in te halen met een wanhoopspoging. De auto's raakten elkaar bijna. Italië werd gek. Maar in plaats van blij te zijn met zijn tweede plek en de dubbel voor zijn team, was Villeneuve woest. "Hij stal mijn race!", zei hij. En de beschuldigingen waren nog maar net begonnen. Het was oorlog binnen Ferrari. Nigel Röbuck schreef voor
Autosport een artikel dat getiteld was 'Kwaad bloed bij Ferrari'. Wat betreft de internationale media was de gestolen overwinning niets minder dan verraad, waar de schurk (Didier) de held (Gilles) had afgetroefd.
In de nasleep van het 'verraad' zonk Villeneuve weg tot in de diepten van de wanhoop. Twee weken later verongelukte de Canadees in een poging de snelste kwalificatietijd - van Pironi - te verbeteren. Pironi, zo werd gezegd, had feitelijk Villeneuve vermoord en hij werd de paria van de Formule 1. Villeneuve stierf met een diepe haat voor de Fransman.
Maar, zoals gewoonlijk met dit soort zaken, is de waarheid een stuk genuanceerder.
De pers sprak over een coureur die na Imola werd verstoten en werd gehaat door Villeneuve. Volgens de pers was Villeneuve geobsedeerd door Pironi, na de bewuste race. Echter, zoals een goede vriend van de Canadees, Allen de la Plante, liet weten, is dat alles behalve waar. Villeneuve had net een nieuwe helikopter aangeschaft en daar lag zijn obsessie.
Het blijkt, dat de woede van Villeneuve niet gericht was tegen Pironi, maar tegen de leiding van Ferrari. De Canadees was van mening dat de mensen aan de pits de situatie in Imola verkeerd hadden aangepakt. Dat is een interessante gedachte, die kan leiden tot de conclusie dat Ferrari bewust ervoor heeft gekozen de coureurs om de overwinning te laten strijden in Imola. Het heeft, kennelijk, niets te maken met slecht leidinggeven, een verkeerde inschatting of ontkenning, maar meer met een bewuste keuze.
Sterker nog, het lijkt erop dat er helemaal nooit teamorders gegeven zijn in Imola. Dat is overigens toegegeven door Harvey Postlethwaite voor hij stierf en ook door Marco Piccicini, destijds hoofdontwerper. Ferrari leek er bewust voor te kiezen de coureurs het onderling uit te laten vechten. Het was dus niets meer dan een enorm misverstand. Omdat Villeneuve contractueel gezien de eerste coureur was, ging hij er begrijpelijkerwijze vanuit dat hij het recht had op de overwinning. Echter, de teamleiding had die aanname nooit bevestigd. In plaats van 'ok' neer te zetten, lieten ze de coureurs alleen weten niet voluit te rijden.
Het lijkt er dus op, bovenstaande in ogenschouw nemende, dat de twee auto's van Ferrari inderdaad aan het racen waren - en hard ook. De informatie laat dat in elk geval zien. Gilles voelde dat als een slag in de maag, in de laatste ronde. Didier zag dat Villeneuve ontspande, en viel aan. Villeneuve was ervan overtuigd dat de race al voorbij was, de show over. Dat was niet het geval, niet wat betreft Ferrari, op wat betreft Pironi.
In de dagen die volgenden, benadrukte de internationale pers de lezing over het verraad. Het was goed voor veel krantenkoppen. De legende van de Canadees groeide er enorm door en de status van slechterik van de Fransman werd hiermee vastgelegd.
Maar Gilles had geen reden om aan te nemen dat de race voorbij was. Hij was echt verbaasd toen hij opeens de auto met nummer 28 hem zag inhalen, in de laatste ronde. Maar om een overeenkomst te breken, moet er wel een overeenkomst zijn. Om iemand te verraden, moet er wel een afspraak zijn. Er waren echter nooit teamorders. Pironi heeft altijd - waarschijnlijk terecht - volgehouden dat de auto's van Ferrari het op de baan mochten uitvechten.
