9 reacties | 7779x gelezen
31-12-2017 18:00

EvDelft | Coureurs zijn tegenwoordig allemaal professioneel, maar hebben nog altijd een verschillende achtergrond. Zolang er geld is zodat ze kunnen racen, maakt het niet uit wat hun familie doet. Vroeger waren de coureurs hoofdzakelijk amateurs. Ofwel ze waren erg rijk, of ze moesten zeer hard werken om te racen.

Bron: Joe Saward

John Barber wordt door de motorsporthistorici vaak aangeduid als vishandelaar, maar hij was eigenljk meer dan dat. Zijn familie zat in de visafslag in Billingsgate in Londen, al verschillende generaties. De gevierde vismarkt was gevestigd in 1698 in een werf aan de Thames, maar de komst van de spoorwegen versnelde de groei en kon de vis snel naar verschillende steden brengen.

Henry Barber begon met het handelen in vis in 1841, net toen de spoorwegen in staat waren vis snel te verplaatsen en in één nacht tijd van de haven naar de markt konden brengen. In 1855 had hij een stal in Billingsgate en in 1880 was zijn bedrijf uitgegroeid tot een keten van zeven viswinkels.

De zaken gingen verschillende generaties door tot Stanly Swannell Barber de boel overnam. Hij was een avonturier en had in de eerste wereldoorlog gevlogen met het Royal Flying Corps en was de hele wereld rond geweest. Hij had twee zoons: Douglas (* 1922) en John (*1929). Ze volgenden hem in de zaken en specialiseerden zich in paling. Dat was waar het grote geld zat in die periode.

En geld kwam binnen. Toen John 22 was, begon hij met autoracen. Hij kocht zich een Cooper - JAP T12 en reed ermee in de Formule 3. Dat was in 1951. Hij reed onder andere de Castletown Trophy op de Isle of Man. In 1952 bleef hij zijn Cooper trouw en won de 500 Club Formule 2 race op Snetterton. Toen kocht hij een betere, nieuwere en snellere Cooper T20 en werd tweede achter Mike Hawthorn op het vliegveld Turnberry, Schotland, hoewel hij aan het eind van het jaar een zwaar ongeluk had.

George Hartwell, garagehouder in Bournemouth, en coureur Alan Faser hielpen hem uit de auto en samen richtten ze een syndicaat op waarmee een Cooper T23 werd gehuurd, met een motor van Bristol achterin. Barber races in januari 1952 in de Temporada serie in Argentinië, tegen de beste coureurs uit die tijd van de wereld. De Grote Prijs van Argentinié was op het Autodromo en werd verreden op 18 januari. Hij kwalificeerde zich achteraan, als zestiende. Hoewel hij zeven ronden achter winnaar Alberto Ascari in diens Ferrari finishte, werd hij achtste.

Twee weken later reed hij op hetzelfde circuit, een andere versie ervan (de circuits zijn opgedeeld in verschillende kleinere versies, red.) en hij werd twaalfde tijdens die Grote Prijs van Buenos Aires.

Er werd gesproken dat hij wellicht onder contract zou komen bij Scuderia Ambrosiana, dat reed met auto's van Maserati, zodat hij in Europa kon racen. Dat contract ging nooit door. Echter, Barber verscheen tijdens de race voor het Crystal Palace in zijn Cooper en reed ook enkele sportwagenraces. Hij had daarvoor zijn auto omgebouwd en deze wagen stond bekend als de Golding-Cooper Mk1.

Vroeg in 1953 nam hij de auto mee naar het Isle of Man, voor de British Empire Trophy. In de eerste ronde verloor de Schot James Nielson de controle over zijn Fraser-Nash in de snelle linkerbocht Cronk-e-Berry. Hij reed tegen een aarden wal en de auto sloeg over de kop, waarbij Nielson uit de wagen werd geslingerd. Barber kwam daarna de bocht door, kon om het wrak heen rijden, maar zag helaas Nielson niet, die op de baan lag. Barber reed over de ongelukkige coureur heen, die daarna naar het ziekenhuis werd gebracht, waar hij overleed. Ironisch genoeg was Nielson ook vishandelaar.

Na het ongeluk verkocht Barber zijn auto en stopte met racen, hoewel hij in 1955 nog een enkele keer verscheen met een Jaguar C. Hij bleef in de visafslag actief tot in de jaren '70, maar het grote geld zat er al lang niet meer. Het familiebedrijf werd gesloten en Barber kocht een boot in de Middellandse Zee. Hij is inmiddels 88 jaar oud.

❮ Vorig bericht | Volgend bericht ❯