5 reacties | 2536x gelezen
30-04-2014 12:02

EvDelft |

Als de geest van het motorracen neer komt op de puurste vorm, dat wil zeggen dat man en machine zo snel als mogelijk gaan, waarbij de coureur elke fractie van een seconde uit zichzelf en de auto perst, dan is de kwalificatie de beste manier om deze 'geest' uit te drukkken.

Bron: RichlandF1.com

Zelden zijn races zo intens als een kwalificatie. Dat kan ook niet. Een coureur in de kwalificatie strijdt zowel tegen de klok, als tegen zijn rivalen, als tegen zichzelf. Hij moet zichzelf sneller en sneller willen te zijn en steeds dichter bij de limiet komen. De dunne lijn die hij moet zien te bereiken tussen een topprestatie en een ongeluk.

Wellicht was de beste coureur op dit vlak in de geschiedenis van de Formule 1... Ayrton Senna.

Één van de beste voorbeelden hiervan is de kwalificatie van Senna in de straten van Monaco. Hij deed daar dingen die eigenlijk helemaal niet konden. Zelfs de grote Michael Schumacher heeft nooit zo'n prestatie kunnen neerzetten. Dat was pure magie. Als de kwalificatie de perfecte expressie is van de geest van het motorracen in haar puurste vorm, dan was Senna de perfecte belichaming hiervan. Het is heel simpel: hij was de meester van de kwalificatie. De statistieken spreken voor zich: Senna vertrok 65 keer van pole positie in zijn carrière.

Michael Schumacher is de enige coureur die meer pole posities op zijn naam heeft staan, maar het was het laatste record dat de Duitser wist te behalen: het duurde nogal lang voordat Schumacher over de 65 heen wist te komen. Dat was namelijk pas in 2006, zijn laatste jaar bij Ferrari.

Als je beter naar de statistieken kijkt, zie je dat Senna de betere van de twee was. De Braziliaan startte in 40% van zijn 162 races van de eerste startplek, Schumacher wist slechts 22 keer van de eerste plek te vertrekken. De statistieken van de zevenvoudig Wereldkampioen zijn zonder twijfel negatief beïnvloed door zijn perioe bij Mercedes, maar zelfs als je alleen zijn 'eerste' carrière in acht neemt, wordt Schumacher overschaduwd door Senna. In zijn periode bij Benetton en Ferrari wist Schumacher in 27% van de starts van de eerste plek te vertrekken. In feite zijn er maar twee coureurs die qua percentage pole posities beter waren dan Senna, en dat zijn de eveneens legendarische Juan Manuel Fangio (bijna 57%) en de magnifieke Jim Clark (met 46%). Van de huidige coureurs komt alleen Sebastian Vettel in de buurt, met 36%.

Maar de ruwe statistieken beroven je van dat wat werkelijk speciaal was aan Senna in de kwalificatie. Veel coureurs hebben in de loop der jaren geleefd op het scherpst van de snede, zoals Senna, tussen hero or zero, op hun weg naar pole positie. Ook Schumacher was zo'n coureur. Bijzondere prestaties van de Duitser zijn bijvoorbeeld Monaco 1996 of Suzuka 2001. Maar toch is er iets dat Senna wel had en Schumacher niet, tijdens een kwalificatieronde. Zelfs de twee bovengenoemde...

Dat zal te maken hebben met de brandende intesitiet waarmee hij de kwalificatie inging, de vasberadenheid om sneller te zijn dan de anderen, sneller dan hijzelf ooit gegaan was. Natuurlijk zullen alle coureurs die vastberadenheid delen, maar bij Senna was het zichtbaar, aan zijn gezicht. Zittende in de pitstraat kon je het aan zijn ogen zien. Maar ook op de baan, met het vizier gesloten, kon je zien dat hij alles gaf wat hij had, fysiek en mentaal, voor die ene ronde, zonder mogelijk tijdsverlies...

Senna zei ooit over zijn aanpak van de kwalificatie: "Voordat ik een kwalificatieronde ga rijden, is het voor mij fundamenteel dat ik me zo diep als mogelijk concentreer. Alles in mij, mijn persoonlijkheid, mijn opleiding, mijn sterke punten, mijn zwakke punten, zorgt daarvoor. Ik isoleer alle interferentie van buiten. Of dat nu fotografen zijn, fans, mensen om mij heen. En in die staat kan ik me op de één of andere manier boven mijzelf verheffen. Het is misschien maar een vijfde van een seconde, maar wie weet? Als mijn auto de bocht ingaat, ben ik al bij het aansnijpunt. Dat gaat de hele ronde zo door. Het is hetzelfde met het aanremmen, schakelen, gaspedaal indrukken, alles. Ik voorspel eigenlijk wat ik ga zien, zodat ik het kan corrigeren voordat het gebeurt".

Maar wat wellicht het meest aansprak in het zien van Senna in een kwalificatieronde, was dat hij meer deed dan alleen de auto rijden. Zijn aanpak was zo compleet, dat hij uitsteeg boven het fysieke aspect van het besturen van de wagen. Hij maakte een kwalificatieronde tot een filosofische, bijna mystieke gebeurtenis, in zijn zoektocht naar de perfecte ronde.

De kwalificatie voor de Grote Prijs van Monaco, 1988, is het voorbeeld dat dit het beste illustreert. In een intense vorm van concentratie raakte Senna buiten bewustzijn en had hij een zogenoemde 'uittreding', een buitenlichamelijke waarneming, op zijn weg naar de pole positie. Uiteindelijk was hij bijna 1½ seconde sneller dan Alain Prost in een identieke auto. Het kan zijn dat andere coureurs een vergelijkbare ervaring hebben gehad, maar geen enkele coureur heeft dat verwoord zoals Senna dat deed. Alleen hij heeft exact begrepen wat er gebeurde die dag.

Senna zei achteraf over die kwalificatie: "Plotseling realiseerde ik mij dat ik niet langer bij bewustzijn in de auto zat. Ik reed de auto instinctief, alleen zat ik in een andere dimensie. Ik was ver over de limiet, maar ik kon nog meer uit de wagen halen. Het was beangstigend voor mij want ik realiseerde me dat ik ver buiten mijn bewustzijn opereerde".

❮ Vorig bericht | Volgend bericht ❯